9. Si Jesus ay Nagsasagawa ng mga Himala
1) Pinakain ni Jesus ang Limang libo
(Juan 6:8-13) Sinabi sa kaniya ng isa sa kaniyang mga alagad, si Andres, na kapatid ni Simon Pedro, May isang batang lalake rito, na mayroong limang tinapay na sebada, at dalawang isda: datapuwa’t gaano na ang mga ito sa ganyang karamihan? Sinabi ni Jesus, Inyong paupuin ang mga tao. Madamo nga sa dakong yaon. Kaya’t nagsiupo ang mga lalake, na may limang libo ang bilang. Kinuha nga ni Jesus ang mga tinapay; at nang makapagpasalamat, ay ipinamahagi niya sa kanilang nangakaupo; at gayon din naman binigyan sila ng mga isda kung gaanong ibigin nila. At nang sila’y mangabusog, ay sinabi niya sa kaniyang mga alagad, Pulutin ninyo ang mga pinagputolputol na lumabis, upang walang anomang masayang. Kaya’t kanilang tinipon, at nangapuno ang labingdalawang bakol ng mga pinagputolputol sa limang tinapay na sebada, na lumabis sa nagsikain.
2) Ang Pagkabuhay Mag-uli ni Lazaro ay Nakaluwalhati sa Diyos
(Juan 11:43-44) At nang masabi niya ang gayon, ay sumigaw siya ng malakas na tinig, Lazaro, lumabas ka. Siya na patay ay lumabas, na natatalian ang mga kamay at mga paa ng mga kayong panglibing; at ang kaniyang mukha ay nababalot ng isang panyo. Sinabi sa kanila ni Jesus, Siya’y inyong kalagan, at bayaan ninyo siyang yumaon.
Kabilang sa mga himala na isinagawa ng Panginoong Jesus, ang dalawa lamang na ito ang ating pinili sapagkat sila ay sapat upang ipakita ang kung ano ang gusto nating sabihin dito. Ang dalawang himalang ito ay talagang kagila-gilalas, at sila ang tunay na kinatawan ng mga himala ng Panginoong Jesus sa Kapanahunan ng Biyaya.
Una, tingnan muna natin ang unang talata: Pinakain ni Jesus ang Limang libo.
Anong uri ng konsepto ang “limang piraso ng tinapay at dalawang isda”? Ilang mga tao ba ang karaniwang masasapatan sa limang piraso ng tinapay at dalawang isda? Kung inyong susukatin batay sa ganang kumain ng isang karaniwang tao, magiging sapat lang ito para sa dalawa katao. Ito ang pinakakaraniwang konsepto ng limang piraso ng tinapay at dalawang isda. Gayunman, nakasulat ito sa talatang ito na ang limang piraso ng tinapay at dalawang isda ay pinakain ang ilan? Nakatala ito sa Kasulatan sa ganitong paraan: “Madamo nga sa dakong yaon. Kaya’t nagsiupo ang mga lalake, na may limang libo ang bilang.” Kumpara sa limang piraso ng tinapay at dalawang isda, ang limang libo ba ay malaking bilang? Ano ang ibig sabihin na ang bilang na ito ay napakalaki? Mula sa pananaw ng isang tao, ang paghahati-hati sa limang piraso ng tinapay at dalawang isda sa pagitan ng limang libong tao ay imposible, sapagkat ang pagkakaiba sa pagitan nila ay sobrang napakalaki. Kahit na ang bawat isang tao ay magkaroon lang ng isang maliit na kagat, ito ay hindi pa rin kakasya sa limang libong tao. Ngunit narito, ang Panginoong Jesus ay gumawa ng isang milagro—hindi lamang Niya tinulutang makakain ang limang libong tao hanggang sa sila ay mabusog, ngunit may sobra pa. Mababasa sa Kasulatan: “At nang sila’y mangabusog, ay sinabi niya sa kaniyang mga alagad, Pulutin ninyo ang mga pinagputolputol na lumabis, upang walang anomang masayang. Kaya’t kanilang tinipon, at nangapuno ang labingdalawang bakol ng mga pinagputolputol sa limang tinapay na sebada, na lumabis sa nagsikain.” Itinulot ng himalang ito na makita ng mga tao ang pagkakakilanlan at kalagayan ng Panginoong Jesus, at nagbigay-daan din ito sa kanila na makita na walang imposible para sa Diyos—nakita nila ang katotohanan ng pagiging makapangyarihan ng Diyos. Ang limang piraso ng tinapay at dalawang isda ay naging sapat upang pakainin ang limang libong katao, ngunit kung sakaling walang anumang pagkain magagawa kayang pakainin ng Diyos ang limang libong tao? Mangyari pa magagawa Niya! Ito ay isang himala, kaya hindi maaaring hindi madama ng mga tao na ito ay mahirap unawain at madama na ito ay hindi kapani-paniwala at misteryoso, ngunit para sa Diyos, ang paggawa ng gayong bagay ay wala lang. Yamang ito ay isang bagay na karaniwan para sa Diyos, bakit ito ang pipiliin para sa pagpapakahulugan? Sapagkat taglay ng kung ano ang nasa likod ng himalang ito ang kalooban ng Panginoong Jesus, na hindi pa kailanman nadiskubre ng sangkatauhan.
Una, subukan nating unawain kung anong uri ng mga tao itong limang libo na ito. Sila ba ay mga tagasunod ng Panginoong Jesus? Mula sa Kasulatan, nalalaman natin na sila ay hindi Niya mga tagasunod. Nalaman ba nila kung sino ang Panginoong Jesus? Siguradong hindi! Anut-anuman, hindi nila alam na ang taong nakatayo sa harap nila ay si Kristo, o marahil ang ilan sa mga tao ay alam lamang kung ano ang Kanyang pangalan, at alam ang isang bagay o nakarinig ng isang bagay tungkol sa mga bagay na Kanyang ginawa. Sila ay naintriga lamang tungkol sa Panginoong Jesus mula sa mga kuwento, ngunit tiyak na hindi ninyo masasabi na sinusundan nila Siya, lalong hindi dahil naintindihan Siya. Nang makita ng Panginoong Jesus ang limang libong tao na ito, sila ay gutom at ang naiisip lamang ay ang mabusog sila, dahil sa kalagayang ito kaya tinugunan ng Panginoong Jesus ang kanilang mga kahilingan. Nang tugunan Niya ang kanilang mga kahilingan, ano ang nasa Kanyang puso? Ano ang Kanyang saloobin tungo sa mga tao na gusto lamang mabusog? Sa panahong ito, ang mga kaisipan ng Panginoong Jesus at ang Kanyang saloobin ay may kinalaman sa disposisyon at diwa ng Diyos. Kaharap ng limang libong tao na ito na pawang mga gutom na gusto lamang makakain nang husto, kaharap ng mga taong ito na puno ng pagkamausisa at mga inaasahan ukol sa Kanya, naisip lamang ng Panginoong Jesus na gamitin ang himalang ito upang bigyan sila ng biyaya. Gayunman, hindi Niya itinaas ang Kanyang mga inaasahan na sila ay magiging Kanyang mga tagasunod, sapagkat nalalaman Niya na gusto lamang nilang makisali sa kasayahan at mabusog, kaya ginawa Niya ang pinakamahusay Niyang magagawa doon, at gumamit ng limang piraso ng tinapay at dalawang isda upang pakainin ang limang libong mga tao. Binuksan Niya ang mga mata nitong mga taong nasiyahan sa palabas, na gustong makakita ng mga himala, at kanilang nakita sa kanilang sariling mga mata ang mga bagay na maaaring matapos ng Diyos na nagkatawang-tao. Bagamat ang Panginoong Jesus ay gumamit ng isang bagay na nasasalat upang mapasiya ang kanilang pagkamausisa, batid na Niya sa Kanyang puso na ang limang libong tao na ito ay gusto lamang makakain nang masarap, kaya ni hindi Siya nagsalita nang anuman o nangaral nang anupaman sa kanila—hinayaan lamang Niya silang makitang nagaganap ang himalang ito. Tiyak na hindi Niya magagawang ituring ang mga taong ito kagaya ng kung paano Niya itinuturing ang Kanyang mga disipulo na totoong sumusunod sa Kanya, ngunit sa puso ng Diyos, ang lahat ng mga nilalang ay nasa ilalim ng Kanyang pamamahala, at hahayaan Niya ang lahat ng mga nilalang sa Kanyang paningin na tamasahin ang biyaya ng Diyos kung ito ay kinakailangan. Kahit na ang mga taong ito ay walang alam kung sino Siya o nauunawaan Siya, o mayroong tiyak na palagay ukol sa Kanya o pasasalamat tungo sa Kanya kahit na pagkatapos nilang makain ang mga tinapay at isda, hindi ito isang bagay na ginawang usapin ng Diyos—binigyan Niya ang mga taong ito ng kahanga-hangang pagkakataon na matamasa ang biyaya ng Diyos. Sinasabi ng ilang mga tao na ang Diyos ay may prinsipyo sa kung ano ang Kanyang ginagawa, at hindi Niya binabantayan o ipinagsasanggalang ang mga hindi sumasampalataya, at lalong hindi Niya sila hahayaang tamasahin ang Kanyang biyaya. Iyon ba talaga ang dahilan? Sa mga mata ng Diyos, hangga’t sila’y mga buhay na nilalang na Siya Mismo ang lumikha, pamamahalaan at pangangalagaan Niya sila; gagamutin Niya sila, magpaplano para sa kanila, at pamamahalaan sila sa iba’t-ibang mga paraan. Ito ang mga kaisipan at saloobin ng Diyos tungo sa lahat ng mga bagay.
Bagamat hindi binalak ng limang libo katao na kumain sa tinapay at sa isda na sundin ang Panginoong Jesus, hindi Siya mahigpit sa kanila; sa sandaling sila ay nabusog, alam ba ninyo kung ano ang ginawa ng Panginoong Jesus? Nangaral ba Siya ng anuman sa Kanila? Saan Siya nagpunta pagkatapos gawin ito? Hindi naitala ng Kasulatan na nagsabi nang anuman ang Panginoong Jesus sa kanila; nang maisagawa Niya ang Kanyang himala tahimik Siyang umalis. Kaya gumawa ba Siya ng mga kinakailangan sa mga taong ito? Mayroon bang anumang pagkamuhi? Wala nang mga ito—ayaw na lamang Niyang pansinin ang mga taong ito na hindi magagawang sumunod sa Kanya, at sa panahong ito ang Kanyang puso ay nagdurusa. Sapagkat nakita Niya ang kasamaan ng sangkatauhan at naramdaman Niya ang pagtatakwil sa Kanya ng sangkatauhan, at nang makita Niya ang mga taong ito o nang Siya ay kasama nila, ang katangahan at kamangmangan ng tao ay nagpalungkot sa Kanya at nag-iwan ng pagdurusa sa Kanyang puso, kaya gusto na lamang Niyang iwan kaagad-agad ang mga taong ito. Hindi nagkaroon ang Panginoong Jesus ng anumang mga kahilingan sa kanila sa Kanyang puso, ayaw Niyang pansinin ang mga ito, lalong ayaw Niyang gugulin ang Kanyang lakas sa kanila, at nalalaman Niyang hindi nila magagawang sumunod sa Kanya—sa kabila ng lahat ng ito, ang Kanyang saloobin tungo sa kanila ay napakalinaw pa rin. Gusto lamang Niyang maging mabait sa kanila, upang pagkalooban sila ng biyaya—ito ang saloobin ng Diyos tungo sa bawat nilalang sa ilalim ng Kanyang pamamahala: para sa bawat nilalang, tratuhin silang mabuti, maglaan para sa kanila, pakanin sila. Sa kadahilanan na ang Panginoong Jesus ay ang Diyos na nagkatawang-tao, ibinunyag Niya sa likas na paraan ang sariling diwa ng Diyos at trinato ang mga taong ito nang may kabutihan. Tinirato Niya sila nang mabuti gamit ang isang mahabagin at mapagparayang puso. Paano mang nakita ng mga taong ito ang Panginoong Jesus, at hindi alintana anuman ang uri ng maging kalalabasan, tinatrato lamang Niya ang bawat nilalang batay sa Kanyang katayuan bilang Panginoon ng lahat ng nilikha. Anuman ang Kanyang ibinunyag ay, nang walang pasubali, ay disposisyon ng Diyos, at kung anong mayroon at kung ano Siya. Kaya ang Panginoong Jesus ay tahimik na gumawa ng isang bagay, pagkatapos ay tahimik na umalis—anong aspeto ng disposisyon ng Diyos ito? Maaari ba ninyong masabi na ito ay kagandahang-loob ng Diyos? Masasabi ba ninyo na ang Diyos ay walang pag-iimbot? Magagawa ba ito ng isang karaniwang tao? Siguradong hindi! Sa diwa, sinu-sino ang limang libong tao na ito na pinakain ng Panginoong Jesus ng limang tinapay at dalawang isda? Maaari ba ninyong masabi na sila ang mga taong naging kaayon Niya? Maaari ba ninyong masabi na sila ay laban sa Diyos? Maaaring masabi nang may katiyakan na sila ay ganap na hindi kaayon ng Panginoon, at ang kanilang diwa ay tiyak na laban sa Diyos. Ngunit paano sila tinirato ng Diyos? Gumamit Siya ng isang pamamaraan upang pahupain ang paglaban ng mga tao sa Diyos—ang pamamaraang ito ay tinatawag na “kagandahang loob.” Iyon ay, bagamat nakita sila ng Panginoong Jesus bilang mga makasalanan, sa mga mata ng Diyos gayunman sila ay Kanyang nilikha, kaya mabuti pa rin ang Kanyang pagtrato sa kanila. Ito ang pagpapaubaya ng Diyos, at ang pagpapaubayang ito ay pinagpasyahan ng sariling pagkakakilanlan at diwa ng Diyos. Kaya, ito ay isang bagay na walang sinuman sa nilikha ng Diyos ang makagagawa—Diyos lamang ang makagagawa nito.
Kung magagawa mong tunay na pahalagahan ang mga kaisipan at saloobin ng Diyos tungo sa sangkatauhan, kung magagawa mong tunay na maunawaan ang mga damdamin at malasakit ng Diyos sa bawat nilalang, mauunawaan mo ang malasakit at pagmamahal na ginugol sa bawat isa sa mga taong nilikha ng Maylalanag. Kapag ito ay nangyari, gagamit ka ng dalawang salita upang isalarawan ang pag-ibig ng Diyos—ano ang dalawang salitang ito? Sinasabi ng ilang mga tao na “walang pag-iimbot,” at ang ilan ay sinasabing “mapagkawanggawa.” Sa dalawang ito, ang “mapagkawanggawa” ay ang salita na pinaka-hindi nararapat upang ilarawan ang pag-ibig ng Diyos. Ito ay isang salita upang ilarawan ang pagiging malawak ng mga saloobin at mga damdamin ng isang tao. Kinamumuhian Ko talaga ang salitang ito, sapagkat ito ay tumutukoy sa paglalaan ng kawanggawa kahit kanino, nang basta-basta na lang, hindi alintana ang anumang mga panuntunan. Ito ay isang masyadong madamdamin na pagpapahayag ng mga taong hangal at nalilito. Nang ang salitang ito ay ginamit upang ilarawan ang pag-ibig ng Diyos, mayroon itong hindi maiiwasang intensyon na mamusong. Mayroon Akong dalawang salita na mas angkop na naglalarawan sa pag-ibig ng Diyos—ano ang dalawang salitang ito? Ang una ay ang “malaki.” Hindi ba masyadong makahulugan ang salitang ito? Ang ikalawa ay ang “malawak.” Mayroong tunay na kahulugan sa likod ng dalawang salitang ito na Aking ginamit upang ilarawan ang pag-ibig ng Diyos. Kapag inintindi nang literal, ang “malaki” ay naglalarawan sa bulto o kapasidad, ngunit hindi naman alintana kung gaano kalaki ang bagay na iyon—ito ay isang bagay na nasasalat at nakikita ng mga tao. Ito ay dahil ito ay umiiral, hindi ito isang bagay na malabo, at ibinibigay nito ang pakiramdam sa tao na talagang tumpak at praktikal. Hindi alintana kung tinitingnan mo ito mula sa isang patag o sa isang anggulo na may tatluhang dimensiyon; hindi mo kailangang isipin ang pag-iral nito, sapagkat ito ay isang bagay na umiiral talaga. Bagamat ang paggamit ng “malaki” upang ilarawan ang pag-ibig ng Diyos ay parang may pakiramdam ng pagsukat sa Kanyang pag-ibig, gayunman, ibinibigay din nito ang pakiramdam na ito ay hindi nasusukat. Sinasabi Ko na ang pag-ibig ng Diyos ay masusukat sapagkat ang Kanyang pag-ibig ay hindi isang uri ng walang katauhan, ni ito man ay sumibol mula sa isang alamat. Sa halip, ito ay isang bagay na pinaghahati-hatian ng lahat ng mga bagay sa ilalim ng pamamahala ng Diyos, at ito ay isang bagay na tinatamasa ng lahat ng mga nilalang sa magkakaibang antas at mula sa iba’t-ibang mga pananaw. Bagamat hindi ito nakikita o nasasalat ng mga tao, ang pag-ibig na ito ay nagdudulot ng panustos at buhay sa lahat ng mga bagay habang ito ay ibinubunyag nang unti-unti sa kanilang mga buhay, at dumadami sila at sumasaksi sa pag-ibig ng Diyos na tinatamasa nila sa bawat isang sandali. Aking sinasabi na ang pag-ibig ng Diyos ay hindi nasusukat sapagkat ang misteryo ng pagkakaloob at pagtustos ng Diyos sa lahat ng mga bagay ay isang bagay na mahirap para sa mga tao na maarok, kagaya ng mga saloobin ng Diyos para sa lahat ng mga bagay, at lalo na yaong para sa sangkatauhan. Na ang ibig sabihin, walang sinuman ang nakaaalam sa dugo at mga luha na ibinuhos ng Maylalang para sa sangkatuhan. Walang sinuman ang makauunawa, walang sinuman ang makaiintindi sa lalim at bigat ng pag-ibig na mayroon ang Maylalang para sa sangkatauhan, nilikha gamit ang Kanyang sariling mga kamay. Ang paglalarawan sa pag-ibig ng Diyos bilang “malaki” ay upang tulungan ang mga tao na pahalagahan at maintindihan ang laki nito at ang katotohanan sa pag-iral nito. Ito rin ay upang mas malalim na maintindihan ng mga tao ang tunay na kahulugan ng salitang “Maylalang,” at nang upang ang mga tao ay magtamo ng mas malalim na pagkaunawa sa tunay na kahulugan ng katawagang “paglikha.” Ano ang karaniwang inilalarawan ng salitang “malawak”? Ito ay karaniwang ginagamit para sa karagatan o sa daigdig, gaya ng malawak na daigdig, o ang malawak na karagatan. Ang kalawakan at ang tahimik na kalaliman ng daigdig ay lampas sa pagkaunawa ng tao, at ito ay isang bagay na nakabibihag sa mga kathang-isip ng tao, na lubos nilang hinahangaan. Ang misteryo at lalim nito ay maaaring makita ngunit hindi maaaring maabot. Kapag iniisip mo ang ukol sa karagatan, iniisip mo ang lalim nito—mukha itong walang hanggan, at mararamdaman mo ang pagiging misteryoso at ang kalawakan nito. Ito ang dahilan kung bakit ginamit Ko ang salitang “malawak” upang ilarawan ang pag-ibig ng Diyos. Ito ay upang tulungan ang mga taong madama kung gaano ito kahalaga, at madama ang malalim na kagandahan ng Kanyang pag-ibig, at na ang kapangyarihan ng pag-ibig ng Diyos ay walang hanggan at napakalawak. Ito ay upang tulungan silang madama ang kabanalan ng Kanyang pag-ibig, at ang dignidad at ang pagiging hindi maaaring magkasala ng Diyos na naibubunyag sa pamamagitan ng Kanyang pag-ibig. Ngayon sa tingin ninyo ang “malawak” ay isang angkop na salita para sa paglalarawan sa pag-ibig ng Diyos? Natutupad ba ang pag-ibig ng Diyos sa dalawang salitang ito, “malaki” at “malawak”? Talaga! Sa wika ng tao, ang dalawang salita lamang na ito ang talagang angkop, at talagang malapit sa paglalarawan sa pag-ibig ng Diyos. Ano sa tingin ninyo? Kung ipalalarawan Ko sa inyo ang pag-ibig ng Diyos, gagamitin ba ninyo ang dalawang salitang ito? Malamang ay hindi ninyo magagamit, sapagkat ang inyong pagkaunawa at pagpapahalaga sa pag-ibig ng Diyos ay limitado sa isang patag na pananaw, at hindi pa umakyat sa taas ng distansiya na may tatluhang dimensiyon. Kaya kung ipalalarawan Ko sa inyo ang pag-ibig ng Diyos, madadama ninyo na gahol kayo sa mga salita; maaaring hindi pa kayo makaimik. Ang dalawang salita na Aking tinalakay sa araw na ito ay maaaring mahirap para sa inyo na maunawaan, o marahil basta hindi kayo sumasang-ayon. Nagsasabi lang ito sa katotohanan na ang inyong pagpapahalaga at pagkaunawa sa pag-ibig ng Diyos ay mababaw at nakapaloob sa isang makitid na saklaw. Nasabi Ko noong una na ang Diyos ay hindi makasarili—tandaan ninyo ang salitang hindi makasarili. Maaari bang sabihin na ang Diyos ay maaari lamang ilarawan bilang isang hindi makasarili? Hindi ba ito isang napakakitid na saklaw? Pakabulayin pa ninyo ang usaping ito nang upang magtamo ng isang bagay mula rito.
Ang nasa itaas ay kung ano ang ating nakita sa disposisyon ng Diyos at sa Kanyang diwa mula sa himala. Bagamat ito ay isang kuwento na nabasa na ng mga tao sa loob ng ilang libong taon, mayroon itong isang simpleng balangkas, na nagtutulot sa mga tao na makakita ng isang simpleng pangyayari, ngunit sa simpleng balangkas na ito makakakita tayo ng isang bagay na mas mahalaga, na siyang disposisyon ng Diyos at kung anong mayroon at kung ano Siya. Ang mga bagay na ito na mayroon Siya at ano Siya ay kumakatawan sa Diyos Mismo, at mga pagpapahayag ng sariling mga saloobin ng Diyos. Kapag ipinapahayag ng Diyos ang Kanyang mga saloobin, ito ay isang pagpapahayag ng tinig ng Kanyang puso. Siya ay umaasa na magkakaroon ng mga tao na makauunawa sa Kanya, makikilala Siya at mauunawaan ang Kanyang kalooban, at umaaasa Siya na magkakaroon ng mga tao na makaririnig sa tinig ng Kanyang puso at magagawang aktibong makipagtulungan upang mapalugod ang Kanyang kaooban. At ang mga bagay na ito na ginawa ng Panginoong Jesus ay isang tahimik na pagpapahayag ng Diyos.
Susunod, tingnan natin ang talatang ito: Ang Pagkabuhay Mag-uli ni Lazaro ay Nakaluluwalhati sa Diyos.
Ano ang inyong pakiramdam pagkatapos mabasa ang talatang ito? Ang kahalagahan ng himalang ito na isinagawa ng Panginoong Jesus ay mas dakila kaysa doon sa nauna sapagkat walang himala ang mas nakamamangha kaysa sa pagbuhay muli sa isang tao mula sa kanyang libingan. Ang pagsasagawa ng Panginoong Jesus ng isang bagay kagaya nito ay lubhang napakahalaga sa kapanahunang iyon. Sapagkat ang Diyos ay nagkatawang-tao, nakikita lamang ng mga tao ang Kanyang panlabas na kaanyuan, ang Kanyang praktikal na bahagi, ang Kanyang hindi mahalagang bahagi. Kahit na nakita ng ilang mga tao at naintindihan ang ilan sa Kanyang katangian o ilang mga kalakasan na sa wari ay taglay Niya, walang nakaaalam kung saan nagmula ang Panginoong Jesus, kung sino talaga ang Kanyang diwa, at kung ano pa ang Kanyang kayang gawin. Ang lahat ng ito ay nakalingid sa sangkatauhan. Masyadong maraming mga tao ang may gusto ng katunayan ukol sa bagay na ito, at upang malaman ang katotohanan. Maaari bang gumawa ang Diyos ng isang bagay upang patunayan ang Kanyang sariling pagkakakilanlan? Para sa Diyos, napakadali nito—madaling-madali lamang. Makagagawa Siya ng anumang bagay kahit saan, anumang oras upang patunayan ang Kanyang pagkakakilanlan at diwa, ngunit ang Diyos ay gumagawa ng mga bagay gamit ang isang plano, at sa mga pamamaraan. Hindi Siya basta-basta na lamang gumagawa ng mga bagay; naghahanap Siya ng tamang panahon, at tamang pagkakataon upang gawin ang isang bagay na pinakamahalagang makita ng sangkatauhan. Pinatutunayan nito ang Kanyang awtoridad at ang Kanyang pagkakakilanlan. Kung gayon, magagawa bang patunayan ng pagkabuhay mag-uli ni Lazaro ang pagkakakilanlan ng Panginoong Jesus? Tingnan natin itong sipi ng kasulatan: “At nang masabi niya ang gayon, ay sumigaw siya ng malakas na tinig, Lazaro, lumabas ka. Siya na patay ay lumabas.” Nang ginawa ito ng Panginoong Jesus, nagsabi lamang Siya ng isang bagay: “Lazaro, lumabas ka.” At sa gayon Si Lazaro ay lumabas mula sa kanyang puntod—ito ay naisakatuparan dahil sa nag-iisang linya na binigkas ng Panginoon. Sa panahong ito, hindi nagtayo ang Panginoong Jesus ng dambana, at hindi Siya nagpatupad ng anumang iba pang mga pagkilos. Nagsalita lamang Siya ng isang bagay. Matatawag ba itong himala o pag-uutos? O ito ay isang uri ng salamangka? Kung tutuusin, tila baga ito ay maaaring matawag na isang himala, at kung titingnan ninyo ito mula sa makabagong pananaw, mangyari pa maaari pa rin ninyo itong matawag na isang himala. Gayunman, tiyak na ito ay hindi maaaring tawaging isang orasyon upang tawagin pabalik ang isang kaluluwa mula sa patay, at lalong hindi pangkukulam. Tamang sabihin na ang himalang ito ay ang pinakakaraniwan, bahagyang pagpapakita ng awtoridad ng Maylikha. Ito ang awtoridad, at ang kakayahan ng Diyos. May awtoridad ang Diyos na hayaang mamatay ang isang tao, hayaang lisanin ng kaluluwa ang kanyang katawan at bumalik sa Hades, o kung saan man ito dapat tumungo. Kapag ang sinuman ay namatay, at kung saan sila tutungo pagkatapos mamatay—ang mga ito ay pinagpapasyahan ng Diyos. Magagawa Niya ito anumang oras at kahit saan. Hindi Siya nababahala sa mga tao, mga pangyayari, mga bagay, espasyo, o lugar. Kung gusto Niyang gawin ito magagawa Niya ito, sapagkat ang lahat ng mga bagay at lahat ng mga buhay na nilalang ay nasa ilalim ng Kanyang pamamahala, at ang lahat ng mga bagay ay nabubuhay at namamatay sa pamamagitan ng Kanyang salita, Kanyang awtoridad. Maaari Niyang buhayin muli ang isang taong patay—ito ay isa ding bagay na magagawa Niya anumang oras, kahit saan. Ito ang awtoridad na ang Maylalang lamang ang nagtataglay.
Nang ang Panginoong Jesus ay gumawa ng isang bagay gaya ng pagbuhay muli kay Lazaro mula sa patay, ang Kanyang layunin ay upang magbigay ng katunayan para sa mga tao at para kay Satanas na makita, at upang ipaalam sa mga tao at kay Satanas na ang lahat ng bagay ng sangkatauhan, ang buhay at kamatayan ng sangkatauhan ay pinagpapasyahan ng Diyos, at bagamat Siya ay nagkatawang-tao, gaya nang dati, nananatili Siyang may awtoridad sa pisikal na mundo na nakikita at gayundin sa espirituwal na mundo na hindi nakikita ng mga tao. Ito ay upang ipaalam sa mga tao at kay Satanas na ang lahat ng bagay ng sangkatauhan ay hindi nasa ilalim ng pamamahala ni Satanas. Ito ay isang pagbunyag at isang pagpapakita ng awtoridad ng Diyos, at ito ay isa ring paraan para sa Diyos na makapaghatid ng mensahe sa lahat ng mga bagay na ang buhay at kamatayan ng sangkatauhan ay nasa mga kamay ng Diyos. Ang pagbuhay muli ng Panginoong Jesus kay Lazaro—ang ganitong uri ng pagharap ay isa sa mga pamamaraan ng Maylalang upang turuan at tagubilinan ang sangkatauhan. Ito ay isang kongkretong pagkilos kung saan ay ginamit Niya ang Kanyang kakayahan at awtoridad upang tagubilinan ang sangaktauhan, at upang magkaloob para sa mga tao. Ito ay isang paraan na walang mga salita para sa Maylalang na tulutan ang sangkatauhan na makita ang katotohanan na Siya ang may pamamahala sa lahat ng mga bagay. Ito ay isang paraan para masabi Niya sa sangkatauhan sa pamamagitan ng mga praktikal na pagkilos na walang kaligtasan maliban sa pamamagitan Niya. Ang ganitong uri ng tahimik na mga pamamaraan ng Kanyang pagtatagubilin sa sangkatauhan ay tumatagal hanggang sa walang hanggan—ito ay pamalagian, at nagdulot ito sa mga puso ng tao ng isang pagkagimbal at kaliwanagan na hindi kailanman kukupas. Ang pagkabuhay mag-uli ni Lazaro ay nakaluwalhati sa Diyos—ito ay may malaking epekto sa bawat isang mga sumusunod sa Diyos. Ito ay matatag na itinatakda sa bawat tao na nauunawaang mabuti ang pangyayaring ito, ang pang-unawa, ang pananaw na tanging ang Diyos lamang ang makapamamahala sa buhay at kamatayan ng sangkatauhan. Bagamat ang Diyos ay may ganitong uri ng awtoridad, at kahit nagpadala Siya ng isang mensahe tungkol sa Kanyang kapangyarihan sa ibabaw ng buhay at kamatayan ng sangkatauhan sa pamamagitan ng pagkabuhay mag-uli ni Lazaro, hindi ito ang Kanyang pangunahing gawain. Hindi kailanman gumagawa ang Diyos ng isang bagay na walang kahulugan. Ang bawat isang bagay na Kanyang ginagawa ay may malaking halaga; ang lahat ng ito ay isang karaniwang kayamanan. Tiyak na hindi Niya gagawin ang pagpapalabas sa tao sa kanilang libingan bilang pangunahin o tanging layunin o bagay sa Kanyang gawain. Ang Diyos ay hindi gumagawa ng anumang bagay na walang kahulugan. Ang isang pagkabuhay mag-uli ni Lazaro ay sapat upang ipakita ang awtoridad ng Diyos. Ito ay sapat upang patunayan ang pagkakakilanlan ng Panginoong Jesus. Ito ang dahilan kung bakit hindi na inulit ng Panginoong Jesus ang ganitong uri ng himala. Ang Diyos ay gumagawa ng mga bagay alinsunod sa Kanyang sariling mga panuntunan. Sa wika ng tao, ito ay magiging “na ang Diyos ay maingat sa seryosong gawain.” Iyon ay, kapag gumagawa ang Diyos ng mga bagay hindi Siya lumalayo mula sa layunin ng Kanyang gawain. Nalalaman Niya kung anong gawain ang Kanyang gustong ipatupad sa yugtong ito, kung ano ang gusto Niyang isakatuparan, at Siya ay gagawa talaga alinsunod sa Kanyang plano. Kung nagkaroon ang isang taong tiwali ng ganitong uri ng kakayahan, mag-iisip na lamang siya ng mga paraan upang ibunyag ang kanyang kakayahan nang upang malaman ng iba kung gaano siya kakapangyarihan, nang upang yumukod sila sa kanya, para makontrol niya ang mga ito at lamunin sila. Ito ang kasamaan na nagmumula kay Satanas—ito ay tinatawag na katiwalian. Ang Diyos ay walang gayong disposisyon, at wala Siya ng gayong diwa. Ang Kanyang layunin sa paggawa ng mga bagay ay hindi upang ipagmapuri ang Sarili Niya, ngunit upang ipagkaloob sa sangkatauhan ang higit pang pagbubunyag at paggabay, kaya kakaunti lamang ang mga halimbawa na nakikita ng mga tao sa Biblia sa ganitong uri ng bagay. Hindi ito nangangahulugan na ang mga kakayahan ng Panginoong Jesus ay limitado, o hindi Niya magagawa ang ganitong uri ng bagay. Ibig sabihin lamang na ayaw itong gawin ng Diyos, sapagkat ang pagbuhay mag-uli ng Panginoong Jesus kay Lazaro ay mayroong totoong praktikal na kahalagahan, at dahil din sa ang pangunahing gawain ng pagiging katawang-tao ng Diyos ay hindi ang pagsasagawa ng mga himala, hindi ang pagbuhay mag-uli sa mga tao mula sa mga patay, kundi ito ang gawain ng pagtubos sa sangkatuhan. Kaya, karamihan sa mga gawain na nakumpleto ng Panginoong Jesus ay pagtuturo sa mga tao, pagkakaloob sa kanila, at pagtulong sa kanila, at ang mga bagay kagaya ng pagbuhay mag-uli kay Lazaro ay maliit na bahagi lamang ng ministeryo na ipinatupad ng Panginoong Jesus. Higit sa rito, maaari ninyong sabihin na ang “pagmamapuri” ay hindi bahagi ng diwa ng Diyos, kaya ang hindi pagpapakita ng mas marami pang mga himala ay hindi sinadyang pagsasagawa ng pagpipigil, ni hindi dahil sa mga limitasyong pangkapaligiran, at ito ay tiyak na hindi sa kawalan ng kakayahan.
Nang pabalikin ng Panginoong Jesus si Lazaro mula sa patay, gumamit Siya ng isang linya: “Lazaro, lumabas ka.” Wala Siyang sinabi maliban dito—ano ang kinakatawan ng mga salitang ito? Kinakatawan nila na maipagtatagumpay ng Diyos ang anumang bagay sa pamamagitan ng pagsasalita, kabilang ang pagbuhay mag-uli sa isang taong patay. Nang nilikha ng Diyos ang lahat ng mga bagay, nang Kanyang nilikha ang mundo, ginawa Niya sa pamamagitan ng mga salita. Gumamit siya ng mga sinalitang kautusan, mga salita na may awtoridad, at kagaya lamang kung paanong ang lahat ng mga bagay ay nilikha. Ito ay naisakatuparan kagaya niyon. Ang nag-iisang linyang ito na sinalita ng Panginoong Jesus ay kagaya lamang ng mga salitang sinalita ng Diyos nang Kanyang likhain ang kalangitan at lupa at ang lahat ng mga bagay; taglay nito ang kapantay na awtoridad ng Diyos, ang kakayahan ng Maylalang. Ang lahat ng mga bagay ay inanyuan at nanindigan dahil sa mga salita mula sa bibig ng Diyos, at kapareho lamang, si Lazaro ay naglakad palabas ng kanyang puntod dahil sa mga salita mula sa bibig ng Panginoong Jesus. Ito ang awtoridad ng Diyos, ipinakita at natupad sa Kanyang nagkatawang-taong laman. Ang ganitong uri ng awtoridad at kakayahan ay pag-aari ng Maylalang, at ang Anak ng tao kung kanino natupad ang Maylalang. Ito ang pagkaunawa na itinuro ng Diyos sa sangkatauhan sa pamamagitan ng pagbuhay mag-uli kay Lazaro mula sa mga patay. Iyon lamang sa paksang ito. Susunod, basahin natin ang mga kasulatan.